Namibia's content-driven motoring portal
Soos die Amerikaners se invloed in Afrika afneem, neem die Chinese s’n by die dag toe. Kyk maar na die nuwe treine, paaie en brûe in ons buurlande en nou ook motors op ons eie land se paaie. Dan praat ek nie eens van televisies en ander elektroniese toerusting nie.
Pam Brink was van 1950 tot ongeveer 1954 ‘n jong predikant op Lüderitz voordat hy ‘n beroep in Arusha, Tanganjika, aan die ander kant van Afrika aangeneem het. Maar dit was op Lüderitz wat die predikant, by wyse van spreke, tot “bekering” gekom het. Dit was nou toe hy Peugeot ontdek het!
Hoe méér ons Namibiers verstedelik, hoe groter word die behoefte om plekke te besoek waar daar stilte en rus is. Dit is dan ook so dat sulke rusplekke vir die gees juis die afgeleë plekke is wat nie met gewone motors bereik kan word nie; ‘n volwaardige 4×4 is hiervoor noodsaaklik.
Tata is reeds ‘n dekade of twee of meer ‘n vertroude naam in Namibië. Eers deur ingevoerde vragmotors uit Indië en later die bekendstelling van ‘n reeks bakkies en motors in suidelike Afrika. Die eerst Tata-bakkies wat hier vanaf die vloer gekoop kon word, was die Telcoline. Die naam van hierdie voertuig vertel eintlik die geskiedenis van die motormaatskappy.
Die nuwe Hyundai Elantra is nou al ‘n rukkie met ons. Maar daar is weer nuwe lewe geblaas in ‘n model wat met sy bekendstelling ‘n paar jaar gelede die koppe behoorlik laat draai het. Al was dit net vir die sprankelende voorkoms en lyne! Van die kant gesien was dit moeilik om hom van die Beierse vervaardigers te onderskei – behalwe vir die baie billiker prys. En natuurlik het hierdie model in 2012 die prys as Suid-Afrikaanse Motor van die Jaar vir hierdie stilering, en hantering, verwerf.
In 2014 het die Peugeot 2008 sy buiging op die plaaslike mark gemaak en het ek ná die persbekendstelling geskryf dat die Leeu van Afrika uiteindelik weer terug is met ‘n model wat aanklank gaan vind by baie kopers. Dit het my herinner aan my 204-stasiewa waarmee ek in die jare sestig Malawi en Mosambiek se rowwe grondpaaie deurkruis het en die gedrag van die Fransman dit soos teerpaaie laat voel het.
In die laat vyftigerjare en vroeë sestigs was daar seker een motor wat almal se verbeelding aangegryp het; die DKW. As dit nie vir sy uitstekende vertonings op die renbaan en in tydrenne was nie, was dit ten minste die half outydse bakvorm en dan daardie “put, put, put” klank van die tweeslagenjin as hy luier.
Die Volkswagen Amarok is al sedert 2010 in die rondte en oor die jare heen het ons aan hom gewoond geraak. Miskien nie heeltemal met groot enstoesiasme nie want die 2-liter tubodiesel se wringkrag was tot ‘n klein reeks enjinrewolusies beperk. Die koms van die Amarok met ‘n outomatiese ratkas ‘n jaar of vier later het dinge heelwat verbeter maar om een of ander rede het Suid-Afrikaanse kopers nie dieselfde kooplus as die Suid-Amerikaners en Duitsers getoon nie.
Ten spyte van al die nuutste tegnologie en hoë-verrigting modelle van ander Duitse vervaardigers bly die driepuntige ster op die sierrooster steeds dié simbool wat getuig van vakmanskap, tydlose styl en goeie, gesofistikeerde smaak!
Een van die plesierighede van die lewe is om ‘n regtige langpad kort te maak met ‘n lekker voertuig wat ewe goed growwe grondpaaie as seepgladde teerpaaie kan trotseer. En dan nog goedkoop ook met ‘n turbodiesel wat sagkens grom van lekkerkry en die brandstofkoste tot ‘n minimum beperk!